‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Verjaardag
Ik heb het nog even op internet opgezocht. Ik werd geboren op een zondag; een dag dus zonder krant; de zondagsrust was in ‘47’ nog heilig. Het nieuws van die dag is dus helemaal aan mijn ouders voorbij gegaan. ‘Ik – en niets anders – was voor hun het nieuwe van die dag.’ Die ‘ik’ kan – doordat er die dag geen kranten verschenen – ook niet nagaan welk nieuws er – buiten mijn geboorte – nog méér was die dag. Misschien heeft mijn vader – met mij op de wereld te zetten – wel zijn bijdrage aan de wederopbouw willen leveren. Ik heb er overigens ernstige twijfels bij dat hij zich daar op dat moment mee bezig hield, maar toch… Af en toe wil een mens zijn ‘zijn’ wel enige glans geven, nietwaar? Hübke, product van de wederopbouw!
Mijn moeder heeft me wel eens verteld dat ik daags na de geboorte met een vrachtwagen naar de kerk ben gebracht om gedoopt te worden. Hevige sneeuwval maakte lopen onmogelijk. En dat dopen moest binnen een paar dagen gebeuren, wilde je niet het risico lopen dat je de hemel ging missen. Toch een beetje een valse start: met een vrachtwagen naar de doopplek gebracht worden. Maar goed, gelukkig is het – voor zover ik het allemaal zelf kan beoordelen – allemaal nog goed gekomen met dat Hübke van toen. Tot op dit moment althans. Wat nog in het verschiet ligt, daar hebben we – gelukkig maar – geen idee van. Natuurlijk zijn er tendensen te duiden. De gemiddelde leeftijd blijft nog steeds stijgen. En er zijn wetenschappers die denken dat het over een aantal jaren helemaal niet zo vreemd als hele hordes mensen 100 jaar en ouder worden. De medische wetenschap staat op dat punt blijkbaar voor niets. De grote vraag is natuurlijk of de kunststukjes die op mijn lichaam toegepast kunnen worden, ook kunnen gaan gelden voor ‘mijn bovenkamer’? Kunnen ‘de gaten’ die daar mogelijk gaan ontstaan ‘gedicht’ worden of val ik terug in de denkpatronen ten tijde van mij poëziealbum? Ga ik leven in mijn verleden en heb ik helemaal niet het besef dat ik – wie weet – een eeuw oud ben. Als ik mocht kiezen, zou ik het wel weten. Liever een heldere geest in een versleten lijf, dan het omgekeerde. Ik ben er vrij zeker van dat menig lezer van deze column er op dit punt precies eender over denkt!
Huub
