‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Polly
Enige katten en een hond waren vroeger vaste verschijningen op nagenoeg elk boerenerf. Dat was bij ons thuis – aan de rand van de Peel – niet anders. Er was wel duidelijk een verschil in ‘stand’. De etensbak van de katten stond op de ‘voorstal’, die van de hond in de achterkeuken. De katten zochten ’s nachts een plekje in het stro op de stal of in de schuur. De hond sliep ’s nachts bij het fornuis in de keuken. De hond werd door alle gezinsleden vaak aangehaald, de katten daarentegen moesten zich vaker – vooral voor mijn oudere broers – uit de voeten maken.
Uit mijn kinderjaren, herinner ik me vooral onze hond Polly. Niet groot, wel stevig en weldoorvoed. Zoals al gezegd, hij leefde bij ons dan ook ‘eerste rang’ ten opzichte van de katten. Polly was ‘hondstrouw’, vooral aan mijn moeder. Voor de postbodes daarentegen – in hun zwarte pakken – was hij ‘de schrik van de Steenoven’. Polly leefde op voet van oorlog met hen. Als hij ze van verre zag aankomen snelde hij er naar toe, blafte van jewelste en beroerde met zijn snuit de broekspijpen. Klaar om te bijten, mochten ze in de verleiding komen om naar hem te schoppen. Voor krantenbezorger Jantje Bots daarentegen, nam hij nog niet eens de moeite om overeind te komen als hij lui in het gras lag en Jantje de krant in de bus stopte.
Als mijn moeder voor boodschappen op haar fiets naar het dorp moest, begeleidde Polly haar enige honderden meters , tot de plek waar de landweg een scherpe bocht maakte. Hier – bij de turfhoop van de buren – bleef hij achter. Kwam moeder terug uit het dorp, dan rende hij haar tegemoet en ‘bracht haar weer thuis’. ’s Zondags – als moeder altijd naar de ‘Vroegmis’ ging – idem dito. Zelfs regenbuien of stevige vrieskou konden hem niet deren. De hondstrouwe Polly wachtte ook dan bij ‘de turfhoop’, tot mijn moeder in het zicht kwam en ging – kwispelstaartend langs haar fiets – met haar terug naar huis. Hij is uiteindelijk van ouderdom gestorven, liggend op zijn vaste plekje bij het fornuis. Polly, hij heeft in zijn jaren ruimschoots bijgedragen aan het Peelgeluk van ons gezin op dat boerderijtje, daar aan de rand van de Peel.
Mat
