‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Stoet
Het is iets eigentijds, om mee te gaan in een stoet.
Vaak, in de grote steden: Amsterdam, of Den Haag. Of juist, in het eigen dorp.
Een zogenaamde ‘wave’, meestal bij een sportevenement op de tribunes – een moment, als het goed gaat – is kort in duur. Vanuit de luie stoel, wordt even rechtop geveerd; de vraag is dan: wie zal meedoen, als de ‘wave’ aanrollen ? “Stoet-haspels” zijn het, die blijven zitten – zo lijkt het, aan de blik van de ogen te zien van degenen, de supporters die wel meedoen.
Met lopende stoeten, is dat iets minder. Meedoen, is niet verplicht. Stoeten zijn soms afgezet, met hekken. Zelfs, met politie of M.E. Zo blijft de groep bij elkaar, een gecontroleerde beweging.
Meestal zijn er, aan de andere kant (van het hek) toeschouwers, met verschillende motivatie om (toe) te kijken. Soms worden deze groepen bewust uitelkaar gehouden. De lopende groep, volgt meestal linea recta hun doel. Toeschouwers hoeven vaak juist niet ‘stante pede’ weg, maar nemen hun tijd, om toe te kijken. Beiden, zijn belangrijk.
Stoeten: stil, of luid. Ingetogen, of carnavalesk. Lopend, soms om het sportieve lopen (zwemmen, schaatsen of Bergop fietsen) zelf – als prestatie. Of, daarbij tegelijkertijd voor een Goed Doel.
Soms met paarden, koetsen; wagens, of motoren. Ze noemen zichzelf soms: Ommegang; Còrtege, of Optocht. Defilé, of Parade. En, de Processie…
Een volg-stoet heeft meestal te maken, met een gedenkwaardig moment.
Door een kalenderjaar heen zien we, een hele stoet ervan aan ons voorbij trekken. Op tv, of op straat. Verder weg, of rakelings dichtbij.
Sommige stoeten, vergeet je je leven niet…
Roger
