‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Mijmeringen
In januari vierde ik mijn 70ste verjaardag. Het is zo’n dag in je leven waarop je je realiseert, dat het leven al een aardig eind gevorderd is of – zoals je hier in Meijel wel eens hoort – je de meeste boterhammen op hebt. Het merendeel van ons eet die meeste boterhammen tijdens zijn werkzame leven. Veertig jaren en meer is eigenlijk wel gewoon. En in onze tijd kwamen die boterhammen bij de meesten uit het trommeltje; van bedrijfsrestaurants hadden we nog nooit gehoord
En dan komt het moment , dat je het boek dichtslaat, dat vrouwlief voor de laatste keer dat trommeltje vult: de dag van je afscheid. Je beseft dat je werk heel bepalend is geweest voor je leven. Je hele wezen is met ‘die tent’ verbonden. En dan maakt het niet uit of je elke dag fluitend naar je werk bent gegaan of dat je vaak ‘overliep’ van kankeren en foeteren. Je neemt – met vriendelijke woorden over en weer – afscheid van je baas en collega’s, ze zwaaien je uit en wensen je alle goeds naar ‘het dal van de oude dag’.
Maar ik heb ontdekt dat er ook in dat dal nog best het een en ander te doen is en er ook best te genieten valt. Je gaat je inzetten voor mensen in de eigen Meijelse gemeenschap, heb (wat) meer tijd voor vrouw en (klein)kinderen. Er valt bovendien op die ‘oude dag’ nog best wat te genieten. Je moet het alleen wel zién! Je moet het over je heen laten komen. Wat dat betreft is dat hetzelfde als in het werk: je kunt fluitend door deze laatste periode van je leven gaan of kankeren en foeteren op alles wat je pad kruist. Kies je dat laatste pad, dan is mijn vaste overtuiging, dat je jezelf en je omgeving, schromelijk tekort doet. Natuurlijk is het niet allemaal ’rozengeur en maneschijn’. Maar blijf al die geuren en schijnsels wel waarnemen, ook in moeilijke tijden!
Ik denk nu ook wel vaker aan collega’s, die deze laatste fase niet gehaald hebben of maar heel kort van de ‘nieuwe vrijheden’ hebben mogen genieten. Zoals Theo, die net voor zijn afscheid – onderweg van een feestje naar huis – getroffen werd door een fatale hartaanval. Of Jo, die op een moment van onachtzaamheid , van de ladder donderde en toen ook nog op zijn hoofd terecht kwam: afgelopen, uit! Of die vrijbuiter Rinus, die tijdens het uitoefenen van zijn grote hobby – de motorcross – ten val kwam en dit niet overleefde. Of Gerrit, die van de een op de andere dag de kanker in zijn lijf had en het niet meer redde. En dan denk ik wel eens: “Had ik – toen het nog kon – niet méér voor mijn ‘maten’ kunnen of moeten betekenen??!” Wil dat mijmeren nog iets opleveren, dan kan ik daar in ieder geval de volgende les voor de toekomst uit trekken: aandacht, belangstelling en zorg geven voor mensen, die nu in mijn omgeving vertoeven: héél dichtbij, maar ook wat verderaf!
Huub
