week 18-2025: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Einde loopbaan
Ik was er nog helemaal niet klaar voor, toen ik 20 jaar geleden vrij plotseling mijn baan vaarwel moest zeggen. Een polsbreuk leidde tot PD, ofwel post-traumatische dystrofie en dat in een ernstige vorm. Even was er zelfs de dreiging, dat mijn arm geamputeerd moest worden. Ik ben de behandelend pijnarts nog steeds dankbaar, dat hij dit wist te voorkomen. Het lot trof me op mijn 58ste en op mijn 60ste moest ik noodgedwongen de dienst verlaten, nadat ik tweemaal een mislukte poging had gedaan om het werk te hervatten. De behandelend arts had er eigenlijk volstrekt geen vertrouwen in, dat dit zou lukken, maar stemde niettemin toe. Later vertelde hij me, dat hij die toestemming had gegeven om me zelf te doen inzien, dat het niet meer kon. Door me zelf te laten ervaren , dat voortzetting van mijn stressvolle baan niet meer mogelijk was, kon ik vrede hebben met het afbreken van mijn loopbaan. Gelukkig kon ik me daarna nog enkele jaren verdienstelijk maken voor de Vakbonds Historische Vereniging, waar ik een tweetal boeken voor schreef. In die boeken beschreef ik het leven van ruim 100 Limburgse vakbondsmensen (bestuurders en kaderleden). Er had me op dat moment in mijn leven niets beters kunnen gebeuren. Ik kon op deze wijze met een heel goed gevoel mijn vakbondsloopbaan afsluiten. Eind goed, al goed.
Het is – denk ik – ook best goed om je loopbaan op een bepaalde manier te beëindigen. Een bewuste overstap van je job, naar de periode waarin het werk niet meer centraal staat en er tijd komt voor andere dingen.
Zo verliet mijn vriend Joep, toen hij 65 werd, heel bewust de dienst van het bisdom om na te denken over hoe hij zijn verdere leven zin wilde geven. Dat nadenken deed hij tijdens een voettocht naar Santiago di Compostella. Op de grens tussen Frankrijk en Spanje moest deze onderbroken worden vanwege een ernstige voetblessure. Hiervan genezen keerde Joep terug naar het punt waarop, hij zijn tocht onderbrak om – zij het met enkele maanden vertraging – alsnog zijn doel te volbrengen. Tijdens zijn tocht was hij tot het inzicht gekomen, dat hij – weliswaar op ‘freelance basis’ – zijn pastorale werkzaamheden toch wilde vervolgen. Zo heeft hij nog zo’n 15 jaar in diverse parochies – die tijdelijk zonder priester zaten – ‘uitgeholpen’.
Een andere Joep – de bekende Limburgse onderzoeksjournalist Joep Dohmen – moest van heel dichtbij ervaren, dat degene die de macht controleert de machtigen boos maakt. Uiteindelijk lag hij zo onder vuur en werd ook zijn privéleven dusdanig door elkaar geschud, dat het hem allemaal teveel werd. De man die veertig jaar gegrepen was door zijn ambitie, moest eruit. Moest eropuit. Hij nam de fiets en reed in zijn eentje vanuit Zuid-Limburg naar de Middellandse Zee.
De journalist in hem kon het natuurlijk niet laten verslag uit te brengen van zijn sportieve tocht. En daarmee was zijn boek ‘Tuig van de richel’, een feit. Een benaming, waarmee Gert Wilders regelmatig aangaf, hoe hij over onderzoeksjournalistiek dacht. Dit laatste staat overigens haaks op mijn idee hierover.
Ons land kán naar mijn idee niet zonder gedegen onderzoeksjournalisten. Goede journalisten, die van het controleren van de machtigen hun beroep maken. Het wordt telkens weer bewezen!
Mat
