Sóndese koost van zondag 2 November 2025
Ook in ons dorp krijgt de zondagmorgen al geruime tijd een heel andere invulling dan vroeger. Stonden de vrouwen destijds de hele morgen aan het fornuis om – als manlief uit de Hòmmis/café kwam – ‘Sóndese koost’ op tafel te brengen, hoe anders is dat tegenwoordig. De vrouwen gaan nu op de zondagmorgen met vriendinnen lekker wandelen, al mogen – bij uitzondering – ook wel eens de mannen mee. En als regel wordt die wandeling afgesloten met een lekkere kop koffie of een drankje in een van de Méélse horecagelegenheden. Over alle zin en onzin die ter sprake komt, leest u wekelijks in onze rubriek ‘Sóndese koost’.
Bevestiging.
Monique: Ben jij goed gestemd?
Linda: Héb je goed gestemd, bedoel je?! Ja zeker, maar ik ben er nu wel een beetje klaar mee, dat praten over politiek. Ik ben meer van het doen.
Monique: Rustig maar, ik zeg niks. Ik vroeg alleen of je goede zin hebt?
Linda: Oh ja, sorry. Stom hè, dat ik gewoon invul wat jij bedoelt. Hé, je had toch nog wel gedacht aan onze afspraak voor vanmiddag hè.
Monique: Afspraak?!
Linda: Je gaat me toch niet vertellen dat je het vergeten bent. Ik heb je gisteren nog geappt. Nou Monique, dit valt me echt tegen. Ik had het echt niet van jou verwacht.
Monique: Ja natuurlijk weet ik het nog, dat hebben we vorige week toch afgesproken?! Dan hoef je me echt geen apps meer te sturen, hoor. Het staat gewoon thuis op de kalender. En wat staat, dat staat!
Linda: Macht der gewoonte. Ik stuur altijd nog een herinnering, dat doe ik op het werk ook altijd.
Monique: Waarom?
Linda: Nou ja, dat heb ik altijd zo gedaan. En de andere collega’s doen het ook.
Monique: Maar dat was mijn vraag niet. Waaróm doe je het? Als je graag hebt dat anderen eraan gewend raken dat jij hun agenda bijhoudt, gaan ze zeker geen afspraken meer onthouden. Lui worden ze ervan. En jij bereikt het tegenovergestelde van wat je wil. Sterker nog, als jij ze geen herinnering stuurt, ben je er dadelijk nog de oorzaak van dat zíj hun afspraken vergeten. Dat is de wereld omgedraaid, toch?!
Linda: Ik hoor wat je zegt, maar ja, verander zo’n gewoonte maar eens.
Monique: Klopt. Als jij je gewoonte gaat aanpassen, moet de ontvanger altijd erg wennen. Dus volhouden is het devies! Maar zeg nou eerlijk Linda, ‘dat heb ik altijd zo gedaan’ is de aller slechtste reden om iets te doen.
Linda: Dat is wel makkelijk gezegd Monique, maar sommige dingen zitten ook in een werkcultuur ingebakken. Wie ben ik om dat te veranderen?!
Monique: Waarom jij niet? Ik stem op jou!
Linda: Nou, jij bent in elk geval wel positief gestemd!
Monique: Maar ik snap je wel hoor. Het is mens-eigen om bevestiging te willen krijgen, en dus ook om die te geven. En er is niks mis mee, om iemands positieve gedrag te bevestigen. Alleen slaan we er soms een beetje in door. Ik denk dat het ook iets te maken heeft met alle communicatiemiddelen die we tot onze beschikking hebben. Je kunt tientallen appjes sturen, en daarom gebeurt het ook. Maar of je daarmee beter communiceert? Denk het niet. Ik leg mijn telefoon wel eens in de la.
Linda: Echt? In de la?
Monique: Bij wijze van spreken. Je hebt toch geen vrij op je vrije zondag, als je de hele dag verondersteld dat er van je verwacht wordt, binnen een minuut te reageren op berichtjes. Als mensen me móeten hebben, bellen ze maar. En als het brandt, bel je 112!
Linda: Je hebt het nu over whatsapp, maar wat te denken van alle andere socials. Hoeveel wordt daar op gepost met als enige doel bevestiging krijgen. En oh jee, als er te weinig likes komen, dan zit men in zak en as. Lekkere voedingsbodem voor onzekere pubers!! Hoe gaan die van jou daarmee om?
Monique: Dat zijn zoons van hun vader. Die laten zich niet gek maken. Ze zijn echt geen heilige boontjes hoor en kijken heus wel op hun telefoon, maar ze spreken vooral live af. Dus dat zit wel oké.
Linda: Snap ik wel, met zo’n stuk appeltaart van moeders erbij. Heb je weer gebakken met de appels van de Kieveloeët?
Monique: Natuurlijk. Maar ook alleen maar om bevestigd te krijgen, dat ik zo lekker kan bakken.
Linda: Ach gekkie. Dat weet jij heus wel.
Monique: Toch maakt mijn moederhart een sprongetje als mijn puberzoon tegen zijn vrienden opschept over zijn moeke. Lief toch.
Linda: Doen ze goed. En ook een beetje uit eigen belang, lijkt me. Stel je voor dat je moeder bedenkt dat ze alleen maar bakt omdat ze het altijd gedaan heeft en er daarom mee stopt. Want ja, dát is geen reden om iets te doen!
Monique: Ben maar niet bang, ik vind het zelf ook veel te lekker!
