week 33-2025: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Schouwspel met droevig einde
Bij mooi zomerweer nuttigen we de maaltijden graag op ons terras. ‘s Morgens zitten we daar voor de eerste kop koffie met de krant, dan de middagboterham en we sluiten op datzelfde terras af met de avondmaaltijd. Ditmaal waren het heerlijke witlofrolletjes. Witlof – gewikkeld in ontbijtspek en bestrooid met basterdsuiker – worden aangebakken in de pan en daarna in een ovenschaal met een scheut bouillon verder gegaard. We tafelden nog gezellig na, genietend van een glas witte wijn. Ja, het leven van deze ‘pensionado’s’ hier aan de rand van de Peel is zo slecht nog niet!
Dan verschijnt een jonge wesp ten tonele en geniet – naar het zich laat aanzien met ‘volle teugen’– van het resterende bouillon-suikermengsel, dat op Jacqueline haar bord is achtergebleven. Wat ons betreft mag hij/zij het bord helemaal aflikken, als ze ons maar met rust laat. Na een tijdje vliegt ze – blijkbaar verzadigd – weg, maar keert even later terug. Ditmaal in gezelschap van een ‘broertje of zusje’. Prima, zolang maar niet de hele familie op ons terras belandt. Een van beiden richt de aandacht niet op het bord, maar op de rand van de ovenschaal, waarop wat steviger vocht zit. Ik zeg nog gekscherend tegen Jacqueline, dat ik voor hem/haar hoop, dat ze niet afdaalt naar de bodem van de schaal, want dat zou wel eens verkeerd kunnen aflopen. Alsof hij/zij wilde bewijzen lef in het lijfje te hebben, deed ze dit echter wel. De steile, gladde wand was echter teveel voor het ‘jonge ding’ en ze donderde pardoes in het bodempje bouillon. In no-time is het in die bouillon met hem/haar gebeurd. ‘Broer/zus’ heeft blijkbaar het ongeluk bemerkt en vliegt – waarschijnlijk als een laatste groet – nog eenmaal over de schaal en verdwijnt dan uit het zicht. Gelukkig verschijnt ‘wespje’ hierna niet met de hele familie ten tonele , omdat ze denkt, dat wij achter de verdrinkingsdood van ‘broer/zus’ zitten. Na enkele minuten lijkt ons dit bespaard te blijven. Wie weet zit de wespenfamilie nu in grote rouw bij elkaar en heeft het ‘familie-hoofd’ – de wespenkoningin – inmiddels al opdracht gegeven een waardig afscheid voor te bereiden. Dan moet ik het slachtoffer natuurlijk niet in de gft-bak kieperen, waarin ze hun verdronken familielid natuurlijk nooit terugvinden.
Met mijn vork zet ik ’t wespje onder de helleborus aan de rand van het terras, waar ze door haar familie kan worden opgehaald. Ik hoop dat ons een ‘dank-je-wel-bezoekje’ van de hele familie bespaard blijft, want dan zou dit – deels waargebeurde drama – voor ons alsnog een vervelend staartje kunnen krijgen. En wie weet is het wespje – na de verdrinkingsdood in onze ovenschaal – inmiddels in de ‘wespenhemel’ opgenomen….
Mat
