‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Vastentijd
Veel mensen in mijn omgeving hebben soortgelijke herinneringen aan de vastentijd uit onze jeugd als ik. Het toch al sobere leven werd nog een tandje verder ‘teruggeschakeld’. Het snoepje, dat het leven toch aardig kon veraangenamen, verdween voor 40 dagen uit ons leven. De ‘babbelaartjes’ werden opgeborgen in de vastentrommel waar ‘ons mam’ over waakte. In de Goede Week dwaalden mijn gedachten steeds vaker af naar Pasen of – anders en eerlijker gezegd – naar de inhoud van die vastentrommel. Want dan – 1e Paasdag – opende mam die trommel en werd de inhoud verdeeld. En dat niet alleen. Daar kwamen ook nog eens de in de tuin verstopte chocolade eitjes bij. Wat een weelde!
Pastoor en kapelaan brachten ons bij, dat er in de vasten ook nog de zgn. onthoudingsdagen waren. Nog soberder leven, als we thuis toch al deden. Mijn vader verkeerde in een benijdenswaardige uitzonderingspositie. Hij werkte ondergronds in de mijn en was om die reden door de kerk ‘vrijgesteld’ van vasten en onthouding. Ik vroeg me wel eens af hoe die erg slanke kapelaan Penders dat vasten moest volhouden. Pastoor Grubben was aan te zien dat hij enkele weekjes vasten best aankon…
Ook tegenwoordig hoor je nog best dat mensen vasten, maar dat heeft weinig of niets te maken met de vastentijd uit onze jeugd, maar met overtollige kilootjes, die men kwijt wil voor als dadelijk de zomergarderobe uit de kast wordt gehaald. Ik denk overigens dat de manier van vasten en onthouding uit onze kinderjaren bij heel veel mensen uit het vizier verdwenen is. Wat ik gelukkig wel ervaar is, dat mensen geraakt worden door oorlog, geweld en armoede in onze wereld. Dat ook de armste recht hebben op een deeltje van de rijkdom, die onze aarde voortbrengt. Dat ouders hun kinderen voorleven, dat delen met elkaar helemaal niet vreemd is en we er niet alleen voor onszelf zijn. Dat zorgen voor elkaar in de eigen buurt geen droom hoeft te zijn en dat dit onszelf en die ander alleen maar rijker maakt. En dat is iets anders dan het najagen van geldelijk gewin. Onze tijd vraagt naar mijn idee om een andere manier van vasten. Daarbij past overigens prima een gift voor de landelijke Vastenactie; dit jaar bestemd voor projecten in El Salvador of voor de hongerde mensen in Afrika.
Het zou helemaal niet gek zijn als we – naar het voorbeeld van Martin Luther 500 jaar geleden – een aantal stellingen gericht op een nieuwe levenswijze op onze (kerk)deuren spijkerden. Stellingen hoe wij in de toekomst zorgzamer en meer betrokken met onze aarde en haar bewoners omgaan. En dan niet met Pasen hiermee ophouden, maar dit ons hele verdere leven in het vizier houden en … er naar handelen!
Huub
