‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Het goede doen …
Misschien wat raar: Van de ene kant ben ik iemand, die zich goed voelt bij ‘houvast’, van de andere kant heb ik ruimte nodig. Ik vind tradities mooi, maar ga ook graag met m’n tijd mee. Ik probeer altijd respect te hebben voor een ander en diens mening en verwacht dat omgekeerd ook van die ander. Ik probeer altijd ‘de bal te spelen en niet de man’. Vlieg ik in die houding eens echt uit de bocht, dan zal ik daarvoor mijn excuses aanbieden.
Deze levenshouding schuurt steeds meer met onze ‘standpuntenkerk’. Een kerk, die nog steeds tot achter de komma wil bepalen, hoe ik als ‘beminde gelovige’ te leven heb. Eeuwenoude standpunten lijken in beton gegoten en gaan geheel voorbij aan de ontwikkelingen in onze maatschappij. En alles wordt vastgelegd in gewichtige documenten, waar de gemiddelde ‘beminde gelovige’ geen touw aan kan vast knopen, dan wel in het geheel geen boodschap meer aan heeft. Voor zover ze nog geloven, keren steeds meer gelovigen zich af van het institúút. De gelovigen zijn afgedreven van het instituut of het instituut van de gelovigen. Het is maar aan welke kant van de streep je staat!
Ik zei het al: “Ik heb ruimte nodig”. En dan is voor mijn eigen doen en laten mijn eigen geweten een veel betere graadmeter, dan die in beton gegoten standpunten vanuit ‘Rome’. Op een of andere manier kan ik het lijntje echter (nog) niet los laten. Ik blijf me er – met de regelmaat van de klok – over opwinden. Al denk ik ook steeds vaker: “Ze doen maar”. Ik probeer het ‘geneuzel’ maar van me af te laten glijden. Ik kan me steeds beter vinden in de stelregel, die ik onlangs onze gast-columnist Gerard Kessels in zijn Gerarduslezing hoorde gebruiken: ‘Het goede doen en het kwade laten’.
Misschien voel ik me daarom ook nog steeds redelijk thuis in onze eigen parochie en draag daaraan letterlijk en figuurlijk graag mijn steentje bij. Een gemeenschap, waarin we elkaar belangrijker vinden dan de regeltjes. Het van oorsprong nogal ‘ruwe volk’ hier aan de rand van de Peel, is niet zo van die grote woorden. Met het in praktijk brengen van ‘het goede doen en het kwade laten’ komt voor iedereen het echte Peelgeluk al een aardig stukje dichterbij!
Mat
