‘Vanuit de zijbeuk’

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Hand Schrift

Soms komen “schoten voor de boeg” , zo bijna aan het einde van het jaar, oorverdovend binnen…
Er wordt landelijk getwijfeld – zo melden enkele gesproken en geschreven media – aan het nut van schrijfonderwijs op school. In dit digitale tijdperk, zou het handschrift overbodig worden.
Mijn oren tuiten van dit proefballonnetje. Niet meer leren schrijven.., omdat we toch alles met ‘smartphone’ en ‘tablet’ zouden doen. Geen onderwijstijd meer besteden, aan dat soort onbenulligheden. Nieuwe vakken als Ondernemen, Programmeren en Strategisch denken: daar hebben we alleen nog wat aan!
Het Schrift. Bakermakermat van wat we beschaving noemen: kleitabletten, spijkerschrift, dode zeerollen, overschrijvende monniken. Weg ermee: leven de economische digitale groei en bloei!
Maar, wat is persoonlijker dan een handgeschreven krabbel, kaart of brief? Zeker in de Decembermaand, met evengoed Sinterklaas, Kerst, en Oud en Nieuw. Alvast de nieuwe kalender, of Agenda, invullen. Met de belangrijkste gegevens. En waar leidt je het karakter -of zelfs de gemoedstoestand- beter uit af, dan aan het handschrift?
Ook ik leerde nog schrijven met die schuine geelkleurige lijnenkaart. Op de “Christus Koning”-basisschool, in Hoensbroek. Eindeloos oefenen: op de Hoofdletters, en de krullen. In opwaartse lijn, en weer naar beneden. Kleine kunstwerkjes maken, van een simpel Dicteetje. Of een Poezie-album van een klasgenootje. Tong uit de mond, inktveeg op de rug van de hand.
En we zijn al zo’n eind opweg, naar de uitgang: handgeschreven, of getypte werkstukken of scripties worden gewoonweg niet meer geaccepteerd. Ik denk, dat ze nu niet eens meer geprint worden; maar als ‘Mail’, ‘Powerpoint’ of via ‘We Share’ verzonden. ‘Check’ de handschriften eens, van al die gezellige “Whats-App’ers” van onder de 40 jaar in je omgeving. Beroerde hanenpoten, totaal ontwend om met de pen het papier te toucheren. En: schrijf zelf nog eens, een A4’tje vol. En voel de spierpijn in de pols, de duim, en wijsvinger. De onzekerheid waarmee je de letters tot woorden vormt, de concentratie die je ontglipt omdat het 10 keer langzamer gaat, dan het rammen op een toetsenbord of op een glazen schermpje.
Ik ondersteun hierbij de oproep, voor het in ere herstellen van de handgeschreven Brief. Of, briefje. Met alle uitglijers, en doorhalingen. Met vlekken en strepen, en de uitgelopen traan. In ’t klad, of in ’t net. En als je weer in vorm komt, als hersens en spieren weer wennen aan het ambacht dat ‘Schrijven’ heet, dan volgt het plezier, de voldoening van de meanderende gedachtegang, die zich uit in fraaie zinnen, die met gevoel aan je geest ontspringen… Soms stop je even -om te wachten- op de beste formulering. Soms proef je even, hoe de woorden zich schikken. Hoe er contact is, tussen jezelf en de Geachte, of: Beste. Op houtvrij, verantwoord papier. Dat de jaren trotseert. Opdat mooie woorden niet in ‘bits’ en ‘bites’ vervliegen.
Wat doen we, als deze nieuwerwetse “Cloud” -samen met vele andere proefballonnetjes- weer eens is overgewaaid en weggedreven? Wie schrijft, die blijft.

Roger

(P.s./ Post Scriptum: deze Column is eerst handmatig op een kladpapiertje geschreven – met vele doorhalingen, en wijzigingen. Daarna ‘ingeklopt’ in de computer. Doorgestuurd per e-mail, voor plaatsing op deze ‘web-log’. U kunt de tekst op het scherm lezen, uitprinten, opslaan. U mag erop reageren via bijgevoegde ‘link’; natuurlijk ook per geschreven briefje via de brievenbus; of persoonlijk, als we elkaar op straat tegenkomen)