‘Vanuit de zijbeuk’

week 16-2021: Dorpsfiguren  (door Mat)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

Elke stad of dorp kende vroeger zo haar eigen dorpsfiguren; vaak mensen van heel eenvoudige komaf. Zo herinneren veel oudere dorpsgenoten zich ongetwijfeld mensen als ‘Ankers-Feuske’ en ‘Jantje van ’t Kloster’. ‘Taalvirtuoos’ Wim Daniëls beschrijft in zijn boek ‘Het dorp’ enkele van deze mensen uit zijn geboortedorp Aarle Rixtel. Een boek, dat intussen door de schrijver, samen met acteur Huub Stapel, is omgezet in een zesdelige televisie-reeks. In hun motor met zijspan bezoeken de ‘dorpsjongens’ Wim en Huub een aantal plaatsen uit het boek die, ‘ertoe doen’. En gelijk in de eerste uitzending kwam al dat prachtige verhaal over Wims buurvrouwen – Drika en Janske – aan de orde, waarover hij ook in zijn boek schrijft. Twee wat zonderlinge zussen die vaak met een kinderwagen door het dorp liepen en dan deden alsof de pop die erin lag hun baby was. Op zeker moment overleed Janske; ze werd op het dorpskerkhof begraven in het graf, waarin ook al haar ouders  begraven waren. Ook Drika zou hier na haar overlijden haar laatste rustplaats krijgen. Toen het vijf jaar later zover was, kreeg Wim – die aan Drika beloofd had deze laatste wens van haar te vervullen – een telefoontje van de dorpspastoor, dat die zaak met het graf niet kon doorgaan. Janske lag te hoog en daar kon Drika niet bovenop. De enige mogelijkheid was om Janske dieper te leggen, maar daar wilde de doodgraver niet aan. “Mag ik het dan zelf doen?”, vroeg Wim, die zich graag wilde houden aan zijn gedane belofte aan Drika. Uiteindelijk kreeg hij toestemming van de pastoor, mits ook de Commissaris van de Koningin akkoord zou gaan. Wim belde het Provinciehuis in den Bosch, werd doorverbonden met de Commissaris (!) en kreeg warempel toestemming van Commissaris Houben. Het zou de nacht voor de begrafenis moeten gebeuren, onder het toeziend oog van de koster. Zo gezegd zo gedaan. Samen met zijn broer – secretaris van de plaatselijke voetbalclub –  ging Wim die nacht de klus klaren. Vooral het verwijderen van de zware grafsteen was – vanwege het gebrek aan manoeuvreerruimte – een moeilijke en moeizame klus. Het mooie graf van de oud-voorzitter van de voetbalclub lag zowat tegen het graf aan waarmee ze bezig waren. En telkens als Wims broer op dat graf van de oud-voorzitter moest gaan staan omdat het niet anders kon, hoorde Wim hem mompelen “Sorry Hein”
Toen ik Wim in de tv-film dit prachtige verhaal op dat dorpsplein in Aarle-Rixtel aan Huub Stapel hoorde vertellen, zag ik een ‘film-in-de-film’. Ik zag heel precies hoe de broers Daniëls in die mistige, gure novembernacht op dat parochiekerkhof bezig waren, om Wims belofte aan buurvrouw Drika in te lossen. Met toestemming van de Commissaris van de Koningin en excuses aan Hein, de overleden voorzitter van de plaatselijke voetbalclub.

Mat

loader