week 28-2023: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Niet mijn keuze !
Zoals bijna altijd bij afspraken in het ziekenhuis, had ik me ruimschoots op tijd gemeld op de afdeling kaakchirurgie voor de tweejaarlijkse controle van mijn implantaten. Had vervolgens in de wachtkamer net mijn puzzelboekje opengeslagen, toen ik al naar binnen werd geroepen. Er was een afspraak komen te vervallen van iemand die enkele dagen eerder een herseninfarct had gekregen. Daar op mijn patiëntenkaart eenzelfde euvel vermeld stond met de datum 10 februari 2020 informeerde de behandelende ‘jongedame’ belangstellend, hoe het op dit punt nu met mij gesteld was. Na dit kort te hebben aangegeven, sloot ik af met: ‘al met al mag ik niet klagen en geniet ik nog best van het leven’
Die slotzin leidde onmiddellijk tot een reactie van haar kant over haar schoonouders van resp. 68 en 71 jaar. Beiden nog best in een redelijke gezondheid verkerend, maar geestelijk ‘klaar voor de dood’. Ze hadden een paar jaar geleden hun mooie ‘stulpje’ aan de rand van de Veluwe van de hand gedaan en – met een volle zak geld – hun intrek genomen in een appartement tegenover een zorgcentrum. Daar ze een appartement met uitzicht op het bos te duur vonden, werd gekozen voor de goedkopere variant met uitzicht op het zorgcomplex. Wellicht met enige overdrijving meldde mijn zorgverleenster dat ze hier dagelijks de lijkwagen langs zagen komen en dat leidde dan bij schoonmoeder tot verzuchtingen in de trant van “Jan, wanneer zullen ze ons komen halen?.” De nog praktisch nieuwe E-bikes kwamen niet uit het schuurtje, want ze vonden het te druk op de fietspaden. Op de zondagmiddag kroop schoonpa achter het stuur van hun autootje en reed met ma elke zondag precies dezelfde route, waarbij altijd gestopt werd bij hetzelfde bankje. Hier kwam de thermoskan tevoorschijn en dronken ze samen een bekertje lauwwarme koffie. Nooit werd er een terrasje gepikt, want daar was het immers altijd zo rumoerig. Ze had het dan ook wel aardig gehad, met deze levenswijze van haar schoonouders. De ergernis die haar schoonzus op dit punt echter scoorde, bleek nog groter. Deze kon het niet nalaten om telkens weer tegen haar ouders te zeggen, dat zij op latere leeftijd eenzelfde levenswijze voorstond.”En dan zie ik haar als het ware loeren naar de zak geld, die in de hoek van de kamer staat te wachten tot haar ouders daadwerkelijk door de lijkwagen worden opgehaald”, zo sloot zij af. Wat een verschil met de wijze, waarop Jacqueline en ik graag de zondag doorbrengen, denk ik dan.. Een mooie fietstocht door de omgeving, een ‘terrasstop’ voor een lekkere kop koffie, ’s middags ergens lunchen en afsluitend nog een drankje op een Meijels terras. Dat is voor ons leven als ‘God in Frankrijk’. En zo valt er op onze leeftijd in elk jaargetijde nog volop te genieten van een grote variatie aan mooie dingen in eigen omgeving. Belangrijk is wel, dat – zolang dit mogelijk is – je het samen ook wilt. Alles beter, dan op een zak geld zitten wachten op het moment, dat Ronald met de lijkwagen komt voorrijden…..
Mat
