week 42-2023: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Ellende in de grote wereld om ons heen
Dicht bij mezelf blijven en bij ons dorp. Dat is zo’n beetje mijn uitgangspunt voor mijn stukjes op deze parochieweblog. Die uitgangspunten laten onverlet, dat ik de ene keer graag een zaak uitvergroot en dan weer iets aan de orde stel met een dikke knipoog naar de werkelijkheid. Een vrijheid, die ik me – ook als amateur-columnist – graag permitteer.
Een enkele keer maak ik een uitzondering op deze door mij zelf gekozen rol. Dan is de landelijke of internationale politiek onderwerp van een column, of spreek ik me uit over ontwikkelingen binnen het instituut kerk. Ditmaal zeg ik over beide iets. En over beide zijn dat woorden van vertwijfeling, maar ook van (een beetje) hoop.
Over de gewelddadige escalatie van het Israëlisch-Palestijns conflict, waarin Israël en Hamas elkaar al 15 jaar naar het leven staan, maar dat eigenlijk al terugvoert naar anderhalve eeuw geleden, wil ik hier absoluut niet de zoveelste mening ventileren. Het enige, dat ik wil is: hoop uitspreken! De hoop, dat niet alleen de strijdende partijen, maar ook de partijen daar omheen gaan inzien, dat dit conflict alleen aan de onderhandelingstafel tot een oplossing gebracht kan worden. Alleen dáár kan een blijvende oplossing bereikt worden. Een oplossing, waarin zowel Palestijnen als Israëlieten dan eindelijk vreedzaam naast elkaar kunnen leven.
Aan het seksueel misbruikschandaal binnen onze kerk komt maar geen einde. Op alle niveaus en steeds weer in nieuwe landen blijven zaken aan het licht komen. Dat misbruik is al vreselijk, maar zeker zo erg is de wijze, waarop het instituut er mee omgaat. Niet alleen binnen bisdommen , maar tot in de top in Rome lijkt maar één adagium te bestaan: de zaken toedekken en in de doofpot stoppen. En ook een – in mijn ogen – goedwillende paus Franciscus lijkt dit niet te kunnen doorbreken.
Hoe verziekt de hele situatie is, bleek onlangs weer eens uit aangrijpende verhalen in de Belgische tv- documentaire ‘Godvergeten’, die als een schokgolf door dit land ‘joeg’. Als het instituut er niet in slaagt ‘de stallen grondig uit te mesten’ en tevens een grondige vernieuwingsslag te maken, dan – zullen met name in de westerse wereld – de lichten in vele kerken in rap tempo doven. Een paar dagen geleden las ik nog een groot artikel in mijn krant, dat vanwege het snel slinkende aantal gelovigen steeds meer kerksluitingen onvermijdelijk zijn. En ook nu weer geen woord over diepere oorzaken waaróm mensen de kerk vaarwel zeggen. Geen woord over het oerconservatief beleid, dat niet meer past in deze tijd en de misbruikschandalen,die het instituut geselen, waardoor mensen zich afkeren en zich zelfs laten ‘ontdopen’, zoals onze zuiderburen zeggen. Mijn hoop, dat de kerk schoon schip maakt en haar beleid bij de tijd brengt, slinkt steeds verder. Beide zijn echter wel noodzakelijk, wil onze kerk weer mensen aan zich kunnen binden!
Mat
