week 47-2025: (door Ronny)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. En nu ook (vanaf zaterdag 1 november 2025) door Mw. Ronny Blok. <kennismaking, klik hier> Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Jeugdherinnering: Mis met Drie Heren
Meer dan zeventig jaar geleden kreeg ik als klein meisje iets bijzonders voor elkaar. Ik mocht als vijfjarige in onze kerk aan de mannenkant zitten bij mijn vader. Motivatie van mijn moeder was dat ze al vijf andere dochters had om op te letten.
Het was een deftige viering, een Mis met Drie Heren. Mijn vader, die als kweker zomers lange dagen maakte, viel die dag in slaap in de kerk. Toen hij een beetje begon te snurken had ik hem al zachtjes gepord. Maar eigenlijk vond ik het niet erg dat hij sliep, het gaf me ook een zekere vrijheid. Gefascineerd keek ik naar de grote armbewegingen van de priesters op het altaar. En ik besloot ze na te doen. Theatraal de armen heffend stond ik op het knielbankje en ik probeerde het ritme goed te pakken te krijgen. Ik imiteerde het bewieroken en was druk met knielbewegingen. Geen wonder dat ik al snel de belangstelling trok van omzittenden.
Mijn vader was zich nergens van bewust, maar mijn moeder had mijn ‘act’ inmiddels ook opgemerkt. Ze stond langzaam op en maakte een bestraffend gebaar. Voor het eerst in mijn vijfjarige leven werd ik opstandig. De mensen om me heen moesten er toch stiekem om lachen … En ik deed toch niets verkeerd. Nog eenmaal hief ik mijn handen ten hemel. Om door mijn moeder niet bepaald zachtzinnig uit de bank gesleurd te worden. Voor straf moest ik op het knielbankje zitten, zodat ik goed uit het zicht was en niet meer van het gegniffel van andere kerkgangers kon genieten.
Het werd een lange zit, want zo’n Mis met Drie Heren was niet bepaald snel klaar. Maar ik leerde ervan dat een stiekeme lach niet opweegt tegen een uur op het strafbankje. En … het zal u niet verwonderen. Ik was niet de enige die bestraffende woorden na afloop kreeg!
Ronny Blok
