‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Het leven trekt voorbij
Als kind was ik vooral nieuwsgierig naar wat de dag van morgen te bieden zou hebben. En hoe het leven er zou uitzien als ik 16 of 25 was. Nieuwsgierigheid naar de oude dag was er niet. Waarschijnlijk omdat ik dacht dat het leven dan geleefd was. En het moest nog geleefd worden, tóch? Daarna kwam de periode, waarin ik in beslag genomen werd door het ‘hier en nu’. De combinatie van werk, relatie, vriendschappen en familie; als ik eerlijk ben ook wel een beetje in die volgorde. Het werk slorpte erg veel tijd op. Tijd voor Jacqueline was er eigenlijk alleen in het weekend en die moest dan vaak ook nog gedeeld worden met vrienden en – meer incidenteel – met familie. En dan komt de huidige levensfase. Het werk is uit beeld, het directe contact met de vrienden in het zuiden wordt minder en terug in eigen dorp speelt de familie weer een grotere rol. Ik deel het leven elke dag – overigens met genoegen – heel wat uurtjes met Jacqueline. En dat kind van toen – dat zo nieuwsgierig was naar de dag van morgen, naar een nieuwe fase in het leven – kijkt nu vaker terug naar wat geweest is. “Weet je nog van toen…?”
Heel vreemd, maar ons kerkhof is daar ook een rol in gaan spelen. Als ik naar de bakker loop is dat vaak over het kerkhof. Idem, dito als ik van een wandeling terugloop naar huis. De route is steeds een beetje anders. Ach ja, er liggen immers – heel verspreid – intussen ook behoorlijk wat ‘oude bekenden’. Ouders en schoonouders, broers en schoonbroers, ooms en tantes. De oud onderwijzer van de lagere school en de leraar van de MULO. Oude vrienden en een veel te jong overleden neefje. En sinds kort is er het ‘respect monument’, voor al degenen die dit aardse leven niet of nauwelijks hebben mogen ervaren. Ook het strooiveldje onder die oude boom, ligt vaker op de route. Een goed plekje – denk ik dan – om het laatste stoffelijke wat van me over is, hier weer aan de aarde toe te vertrouwen.
Daar op het kerkhof achter onze kerk trekt dan het leven een beetje aan me voorbij. Of beter gezegd, ik trek hier een beetje voorbij langs mijn eigen levenspad. Ik zei het al, ook ik ben immers in een fase van mijn leven beland, waarin ik vaker terugkijk op wat geweest is. Ons kerkhof is daarvoor best een aardige plek. Al hoop ik natuurlijk, dat het nog een hele poos duurt, voordat ik me voeg bij degenen, waar ik nu regelmatig even langs loop en aan terugdenk. Één ding is zeker: de plek daar is me nu al aardig vertrouwd!
Mat
