Sóndese koost van zondag 20 november 2022
Jarenlang brachten we nao de Hòmmis – vanuit ’t café – ’t Méélse wel en wee bij u binnen. Toen ’t café in coronatijd vaak gesloten was, ontdekten we ook andere bezigheden op die zondagmorgen. Lekker wandelen door ’t dorp of fietsen ‘dur de Pieël of langs ’t Deurzes knaal’. En nu de horeca weer open is, maken we graag weer een stop bij ’n café of terras. En de verhalen die we onderweg oppikken, vertellen we graag aan u door in onze nieuwe rubriek ‘Sóndese koost’!
Deh géft de durslach.
Monique: ….óp ‘ne durslach liekt, padadada. Huj!
Linda: Wat ben je nu al de hele weg aan het zingen? Die paar eenden die hier nog zijn, vliegen ervan weg naar Spanje!
Monique: Méélse vastelaoves liedjes.
Linda: Ha, dat dacht ik al. Daar ben je weer met je dialect. ‘Durslach’, zeg je?
Monique: Ja, een zeef. Dat je portemonnee na de carnaval als een zeef is. Hartstikke leeg, dus.
Linda: Nou, daar heb ik nog geen carnaval voor nodig. Eerst het Sinterklaasfeest maar eens. Hij is vanuit Spanje weer het land ingevlogen hè. En kinderen of geen kinderen, ik vind het een prachtig feest. Ik ben alleen de inmiddels eeuwige discussies zo zat. Vóór Piet, tegen Piet, rood, geel of groen, alsof er geen ergere dingen in de wereld gebeuren, dan hoe ieder zijn Sinterklaasfeest invult. Laat de ander toch in zijn waarde en maak er wat gezelligs van!
Monique: Amen!
Linda: Ik loop al de hele week met die ouderwetse Sinterklaasliedjes in mijn hoofd. Die blijven toch nog altijd beter hangen, dan die nieuwe van nu.
Monique: Net als met de vastelaovesliedjes. Die van toen, die kennen we allemaal. Maar ja, toen hoorde je ook alleen maar Méélse liedjes en hier en daar ‘… en as de maon…’
Linda: ‘...dor baove Beringe hingk’.
Peter: Nou, jij spreekt al een aardig woordje over de grens!! Maar het is ‘dor boove Herunge hingk!’
Monique: …of liedjes van Beppie of zo. Nu draaien ze zelfs de ‘Méélse meziek’ niet meer vanzelfsprekend op de prinsenwagen. Onbegrijpelijk. Knap dat er nog evengoed zo’n flink aantal mensen met de Liedjesavond mee heeft gedaan. Ik gun ze echt, dat hun liedjes dan ook meer gedraaid worden.
Frank: Ik hoorde dat er in Grashoek twee prinsen zijn! Ik kan daar niks mee. Wie moet er dan het woord voeren en wie is dan ‘de prinses, die ernaast mag staan’.
Peter: Wat ben je weer lekker ruimdenkend, Frank. Eindelijk gaat het er dus niet meer om of het de man is die voorop gaat en het woord voert, maar gewoon diegene die de schoen past, trekke hem aan. Of de steek in dit geval.
Frank: Volgens mij hebben ze in Grashoek een steek los. Voor mij hoeven de dingen niet altijd zo te veranderen. Noem me maar ouderwets, maar Ik ben meer van de tradities.
Linda: Vieren jullie nog Sinterklaas met je kinderen?
Monique: Jazeker. Het wordt alleen hoe langer hoe moeilijker te bedenken wat ik ze zal schenken. Nu de jeugd wat ouder wordt, gooien we het steeds meer op de betekenis van het gezellige avondje samen. Lekker samen eten, wat spellen doen, gedichten voor elkaar schrijven en je kleinigheidje leuk inpakken. Veel en dure cadeaus zijn toch ook niet nodig. Ik had dit jaar zo weinig inspiratie voor cadeautjes, dat ik de rest heb opgedragen allemaal een cadeautje voor de anderen te kopen of te maken.
Peter: Ja, dus daar ben ik weer mooi klaar mee. Dacht ik dat ik met een avondje online shoppen klaar zou zijn, komt onze principe-Miep ermee aanzetten, dat ik alles lokaal moet kopen.
Frank: Nou Peter, daar heeft ze wel gelijk in. Als je de leefbaarheid van je dorp op peil wilt houden…
Peter: Ja ja, jullie hebben wel gelijk. Maar sjonge jonge, hoe weet ik nou waar ik wat allemaal moet gaan zoeken. Ik doe dat toch nooit!
Linda: Ja Frank, je vertelt wel mooi ‘hoe het heurt’, maar je hebt voor mij nog nooit een sinterklaascadeau gekocht.
Peter: Aha!
Monique: Dat vind ik sneu. Moet jij altijd ook je eigen cadeautjes kopen?
Linda: Nou Monique, ieder nadeel heb zijn voordeel: Soms denk ik dat mijn hoofd ‘wie ‘ne durslag is’. Als ik in september bijvoorbeeld een nieuwe mixer nodig heb, dan koop ik hem en laat hem inpakken. Ik kan best 2 maanden zonder. Ik leg het dan bij de cadeautjes en vergeet ondertussen finaal wat ik destijds gekocht heb. Ben ik toch weer verrast als ik het papier eraf trek.
Monique: Ha, da’s een goeie. En wat heb je dit jaar op je verlanglijstje staan?
Frank: Een externe harde schijf, voor haar hoofd!
Linda: Frank!
Monique: Zullen we nog een lus langs de Heldensedijk lopen, nu het nog kan?
Linda: Nu het nog kan?
Monique: Nou, binnenkort wordt de brug eruit gesloopt.
Linda: Ik wist niet dat de gemoederen zo hoog waren opgelopen?!
Monique: Nee joh. Na een jaar of 80 is ie gewoon aan vernieuwing toe.
Linda: Dus nu kan Sinterklaas weer met de boot over het kanaal in Meijel aankomen.
Frank: Daar gaat ze weer. Nou, dan kan ie beter gaan suppen, anders zit hij zo vast in de bodem.
Linda: Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Ik ga toch ook regelmatig ‘lokaal shoppen binnen de gemeente, zal ik maar zeggen!’
Monique: Of vastelaovend vieren.
Linda: Jij? Buiten Meijel?
Monique: De dingen blijven niet altijd hetzelfde als vroeger. Toen gingen we nog van café naar café, maar dat wordt in Meijel steeds lastiger. Nu kun je nog van café naar WC. Wel jammer, maar ik moet ook met de tijd mee. En ik vind op zaterdag de Boetezitting in Panningen ook kei gezellig. Dan zijn er trouwens ook veel Meijelsen.
Linda: Ik hoor het al, sinds het Prinsenbal zit jij met je hoofd al weer helemaal in de confetti. Maar ik ga eerst aan de pepernoten, als je het niet erg vindt. ‘Zie ginds komt…’
