‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Levenseinde
In mijn jeugd was er vaker die ‘brandende’ nieuwsgierigheid hoe mijn leven er later zou gaan uitzien. Wat had het leven voor me in petto? De ene keer kwam ik dan in grote fantasieën terecht, maar vaak ging het ook om heel basale dingen als gezondheid, beroep of de liefde.
Later worden die ‘vragen’ rond diezelfde zaken dieper. Je gaat er – uiteraard voor zover mogelijk – zelf meer sturing aan geven. Er komen andere vragen/zorgen bij: waar gaat het heen met de kleine en de grote wereld om me heen en welke invloed/bijdrage kan ik daaraan leveren? Waar sta ik als het gaat om ‘geloofsvragen?’
En nu ik al een aantal jaren in de ‘seniorenfase’ verkeer, dringt zich ook bij mij wel eens de vraag op welk levenseinde me te wachten staat. En dat kan natuurlijk van alles zijn tussen de twee uitersten: van een plotselinge dood tot een langdurig, pijnlijk ziekteproces. En net als vele anderen hoop ik natuurlijk, dat ik in ieder geval in de eigen vertrouwde omgeving afscheid mag nemen van het leven. Er kunnen zich echter allerlei omstandigheden voordoen, waardoor dit helaas niet mogelijk is.
Dan kan het een hele geruststelling zijn, te weten dat er in ons land inmiddels zo’n 150 zgn. hospices zijn. Instellingen waar terminaal zieken de laatste weken van hun leven – omringd door goede zorg – mogen verblijven en daar in alle rust afscheid kunnen nemen van hun dierbaren. Naast de noodzakelijke professionele hulp worden ze in die laatste fase van hun leven in het hospice omringd met liefdevolle zorg en aandacht van vrijwilligers.
Sinds enkele dagen is ook onze gemeente zo’n hospice rijk: het Plattelandshoés , aan de Koninginnelaan nr. 4 in Panningen. In zeven maanden tijd is hier de vroegere basisschool veranderd in een schitterend hospice, dat aan alle voorwaarden voldoet die je anno 2017 aan zo’n instelling mag stellen. Het bewijst maar weer eens, waartoe een groep heel betrokken, enthousiaste mensen toe in staat is. Chapeau!
Zo’n hospice in eigen omgeving kan een heel geruststellende gedachte zijn. Ik hoop natuurlijk, dat het voor u en mij nog heel lang bij een gedachte mag blijven…
Mat
