‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Boekenkast
We gaan binnenkort verhuizen; kleiner wonen. Naast een heleboel geregel vraagt zo’n stap naar kleiner wonen, ook het maken van (nieuwe) keuzes. Wat nemen we wel mee naar ons nieuwe plekje en waar moeten we afscheid van nemen. Dat geldt ook voor m’n boeken. Van 20 meter terug naar 5 meter. Van elke 4 boeken mag er dus eentje mee. Ik heb mijn keuze gemaakt: alleen die boeken die ik écht nog een keer wil lezen gaan mee, van alle andere neem ik – weliswaar met pijn in hart – de komende weken definitief afscheid. Wat meegaat zijn vooral boeken over het leven van personen die ik gekend heb, dan wel personen waarvoor ik op een of andere manier grote bewondering heb. Eigenlijk ben ik met dat proces van herlezen al een tijdje bezig. Zo heb ik in een column van enkele weken geleden iets verteld over ‘Brieven uit het peloton’. Dagboekaantekeningen van de Limburgse wielerlegende Peter Winnen.
Op dit moment herlees ik het levensverhaal van de in 2013 overleden oud-bisschop Tiny Muskens, met de mooie titel ‘Wees niet bang’.
De in 1935 geboren Muskens groeit op in het Brabantse boerendorp Elshout. Zijn leven vertelt het verhaal van alle veranderingen die tijdens zijn leven in de kerk plaatsvonden en waar hij steeds weer bij wilde zijn. Als brave jonge kapelaan las hij met rode oortjes Jan Wolkers en Gerard Reve om de cultuur van de jaren zestig te begrijpen. Vele jaren zwierf hij met speciale opdrachten de hele wereld over en verbleef 16 jaar in Rome, het centrum van de kerkelijke macht. Hij 1994 keert hij terug in Brabant om bisschop van Breda te worden. Hij schrikt ons landje op met zijn onvoorwaardelijke steun voor zieken, armen en daklozen. Half Nederland valt over de oud-bisschop heen, als hij verklaart dat een arme sloeber best een brood mag stelen.
Op vele plaatsen in het boek valt te lezen dat – naar zijn idee – onze kerk veel te veel een priesterkerk is geworden, zowel aan de basis als aan de top. Zo gaat overal enorm veel talent voor de kerk verloren. Ook zou de kerk veel meer ruimte moeten geven aan verscheidenheid. Een verscheidenheid die rekening houdt met de geschiedenis, cultuur en geaardheid van de volkeren over de wereld. Evenzo vallen in het boek de grote vraagtekens op, die hij plaats bij het verplichte celibaat dat onze kerk nog steeds hanteert. Dat alles laat onverlet zijn grote liefde voor de kerk, die uit het boek spreekt. O ja, en Tiny Muskens pleit sterk voor een derde Vaticaanse Concilie en graag op korte termijn!
Tiny Muskens: een man van mijn hart. Hij krijgt een ereplaatsje in mijn geminimaliseerde boekenkast!
Mat
