‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Je wilt er niet aan denken!
Poli-afspraken, onderzoeken en zelfs opnames hebben Jacqueline en mij de laatste jaren – eigenlijk meer dan ons lief was – het ziekenhuis van binnen doen zien. Begin februari was er zelfs zoveel haast geboden, dat even ‘vervoer – met – loeiende – sirene’ noodzakelijk was. De laatste maanden maakten – vanwege corona – ‘de afspraken – op – locatie’ plaats voor telefonische consulten.
Afgelopen dinsdag – een paar uurtjes voordat onze premier verscherpte maatregelen afkondigde – moest Jacqueline voor een scanonderzoek, echter weer in het ziekenhuis verschijnen. Voor de slagboom bij het parkeerterrein werden we ‘staande gehouden’: Hadden we een afspraak, wisten we dat we pas vijf minuten voor die afspraak binnen mochten en … alleen degene, die het onderzoek zou ondergaan was welkom. Bij de draaideur, die toegang gaf tot het ziekenhuis: eerst handen desinfecteren en antwoorden op vragen waar en hoe laat je de afspraak had. Achter de draaideur weer dezelfde vragen en bij het verlaten van de centrale hal nog een keertje. Je voelde op dat moment duidelijk de spanning, die in en om dat ziekenhuis hing.
Diezelfde spanning gaat nog veel hoger oplopen, als de komende weken het moment komt, dat de ziekenhuizen zich alleen nog maar kunnen richten op coronapatiënten. Wat moeten dan – in Godsnaam – al die mannen en vrouwen, die wachten op een hart- kanker- of andere spoedeisende operatie? Voor Maria en Jozef was in het jaar nul geen plaats meer in de herberg. Anno 2020 hangt de net genoemde mensen het reële gevaar boven het hoofd, dat die dringend noodzakelijke operaties geen doorgang kunnen vinden, omdat er geen ic-bed beschikbaar is! Als we er nú samen niet als de wiedeweerga voor zorgen, dat die besmettingscijfers drastisch omlaag gaan, kan dit laatste zomaar gebeuren. Je wilt er toch niet aan denken!
Daar kunnen ook de van Dissels, Ruttens, de Jonges, Gommersen en al die anderen, dan niks meer aan veranderen. Evenmin al die verpleegkundigen en artsen, die zich in onze ziekenhuizen alweer ‘het schompes’ werken. Dan moeten wij allen sámen beseffen, dat wij het ‘raderwerk’ in onze ziekenhuizen hebben stil gezet! ‘Het lot van hen waarvoor dan geen plaats meer is, ligt in handen van u en mij. Het gaat om óns gedrag!
Laat ook in onze dorpsgemeenschap iedereen zich dit realiseren. Op ieders schouder rust nu een dure, maar ook mooie plicht. Samen, de pandemie mee helpen bedwingen, zorgt uiteindelijk voor het mooiste ‘Peelgeluk voor jou en Meijel’. Geen fijner gevoel, dan het gevoel dat je een bijdrage levert aan het levensgeluk van een ander. Het mogen ervaren van dát Peelgeluk wens ik de komende tijd iedereen van harte toe!
Mat
