week 40-2021: Gemiste kans (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend door enkele mensen – betrokken bij onze parochie – wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in eigen dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Ik heb sterk de indruk dat senioren – mijn leeftijdscategorie dus – gedurende de coronapandemie zich over het algemeen goed konden vinden in het gevoerde overheidsbeleid. Dit beleid steunde in belangrijke mate op de adviezen van deskundigen uit de medische wereld, verenigd in het zgn. OMT. Ik heb weinig of geen ouderen gehoord, die vonden dat door deze specifieke gerichtheid bijvoorbeeld economische belangen te sterk geschaad werden. Sterker nog, toen in de zomer de overheid de teugels wat liet vieren, hoorde ik bij vele ouderen bezorgdheid. Waar met name jongere leeftijdsgroepen de herkregen vrijheden en elkaar omarmden, hadden voor vele ouderen de beperkingen nog wel een paar maandjes van kracht mogen blijven. Ongetwijfeld had dit alles ermee te maken, dat de ‘pandemie – angst’ er bij vele ouderen diep inzat en waarschijnlijk nóg zit. Maar langzaam maar zeker gingen ouderen ook weer aan de herkregen vrijheden proeven. Kinderen en kleinkinderen konden weer zonder beperking ontvangen worden en een kop koffie of een drankje op een zonnig terras is toch net even anders dan die koffie of dat glaasje thuis. En je boodschappen doen, zonder dat mondkapje doet je toch wat vrijer ademen, nietwaar?
Dan komt het moment dat Rutte en de Jonge naar buiten komen met de maatregel van het verplichte corona-toegangsbewijs. Dat bewijs moet het pad effenen naar evenementen, schouwburg-, restaurant- en cafébezoek. En daar gaat het mis. Bij een aantal mensen, verdwijnt het krediet dat de overheid met haar maatregelen had opgebouwd, zelfs als sneeuw voor de zon. Die ‘toegangspas’ blijkt voor vele ouderen een niet te nemen horde te zijn. Velen hebben immers geen mobiel of DigiD, weten niet eens wat een app is, laat staan een QR-code. Als er berichten in de pers verschijnen, dat voor hulp een bepaald telefoonnummer gebeld kan worden, blijkt dit uur na uur bezet te zijn. Bibliotheken, die genoemd worden als ‘hulpverlener’, blijken in eerste instantie van niets te weten. Ook bij gemeentes stokt de zaak. Waar maandenlang bijzonder veel nadruk lag op dat ouderenbelang, zijn in deze laatste fase de – nog vaak digibete – ouderen helaas helemaal buiten beeld geraakt. Het had toch mogelijk moeten zijn, om – tegelijkertijd met de corona- app – ouderen een ‘papieren pasje’ aan te bieden? Zo’n aanbod had vele ouderen een hoop stress bespaard en Mark en Hugo hadden hun krediet niet doen verspelen. Een pasje als (voorlopig) slotakkoord van de pandemie en de begintune naar de herkregen vrijheid.
Ook de ouderenbonden, die ons allemaal duidelijk proberen te maken, dat zij bij uitstek de belangenbehartiger van ouderen zijn, hadden in deze kwestie veel alerter moeten reageren. Daarvoor dient deze belangenbehartiger wel over een kort, rechtstreekse lijntje met die overheid te beschikken, dat hij in voorkomende (nood)gevallen kan, nee móet aanspreken!
Mat
