‘Vanuit de zijbeuk’

week 43-2021: Allerzielen  (door Roger)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

We zitten duidelijk in de herfsttijd. Dat is te merken aan het weer: aan de bladeren.
De klok kent maar 2 tijden: zomer en winter: vannacht maken we de overgang van zomer naar winter.

De herfst en de winter zien we als een neergang in de natuur. Ze wijzen ons ook – of we dat nu leuk vinden of niet – op de levenscyclus van ons mensen. Anderen en onszelf.

Juist in deze overgangstijd zijn er 2 dagen – Allerzielen en Allerheiligen – dat we wat extra tijd uittrekken (samen) om daar stil bij te staan. We denken aan het verlies, het loslaten, maar ook het dankbare behouden. Dat is geworteld in ons eigen leven. De Levensboom in de kerk, en het Levenshart op het kerkhof zijn daarvan een elementaire symbolische uitdrukking.

Op zondagmiddag heel bijzonder de namen noemen en een kaarsje laten branden voor wie we in dit jaar de kerkklokken hebben geluid. Met een bericht op deze weblog, van hun overlijden. Maar ook alle overledenen. Dat gebeurt over de hele wereld.

Elk mens staat op een knooppunt van relaties. Ik ben er dankzij mijn ouders; en mijn familie, vrienden en bekenden. Er zijn een heleboel mensen waarvoor ik iets kan betekenen en mensen die voor mij iets betekenen.

Ze zijn de grond waarop je staat. Zij leven als het ware in ons, en wij in hen.
Alles wat we doen, heeft een plaatsje in de geschiedenis, en in de levens van anderen. En het leven van anderen in dat van ons.

Daaraan willen we heel bijzonder denken. Ook als het gaat om de verbondenheid met mensen die lichamelijk niet meer naast ons staan. Bijzonder als het gaat om mensen uit onze naaste familiekringen, vrienden of bekenden.

En andere lichtende voorbeelden die we van afstand kennen.

In de gelovige gemeenschap kijken we naar de heiligen. Daarvan zijn er in Gods kerk heel wat opgetekend. Ze omgeven ons letterlijk: bijvoorbeeld, Sint Jozef, Sint Willibrordus. Sint Nicolaas.

Maar ook onze familie, vrienden en bekenden; die wij gekend hebben – die ons gekend hebben.
Zij zijn en blijven een deel van ons leven. We noemen hun namen – onder elkaar. Bewaren ze in ons hart, we houden ze levend in gesprekken en herinneringen.

Hoe ver terug gaat onze herinnering – hoe ver onze gevoelens van waardering en dankbaarheid, van verbondenheid? Wat verbindt ons samen en met hen die ons zijn voorgegaan? Christenen zullen niet aarzelen, hun gezamenlijke en persoonlijke verbondenheid met God de Schepper warm te houden.
Die ligt misschien wat verder weg. Maar komt met de andere Licht-vieringen in de maanden november en december, altijd rakelings dichtbij ons eigen leven. Lichtjes in het dorp, op straat. Aan en in vele huizen.

Op Allerzielen en Allerheiligen gedenken we een verbondenheid, die over alle tijd heen wil gaan.

Roger