week 46-2021: God verhoede… (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Decennialang heeft de kerk zich niet druk hoeven te maken over haar positie in de Limburgse samenleving. Zonder enige overdrijving mag je zeggen, dat in die jaren de kerk in de kleine, maar ook de grote samenlevingsverbanden een dominante rol innam. Té dominant durf ik hier wel te stellen. Het Tweede Vaticaans Concilie in de jaren’60 luidde duidelijk verandering in. Met de komst van de behoudende bisschop Gijzen in de jaren ’70 gingen de panelen helemaal aan het schuiven. De leegloop begon en die kwam met het bekend worden van steeds weer nieuwe misbruikschandalen ook nog eens in een stevige stroomversnelling terecht. Velen keerden de kerk definitief de rug toe. Anderen lieten en laten er zich nauwelijks nog iets aan gelegen liggen. Het instituut als geheel vervreemdt steeds meer van onze huidige samenleving.
Ik prijs me gelukkig, dat we als Méélse parochie – een jaar of vijf geleden – deze situatie niet alleen onder ogen hebben gezien, maar ook op zoek zijn gegaan naar nieuwe verbindingen tussen kerk en de dorpsgemeenschap. Niet meer denkend vanuit die vroegere dominantie, maar kiezend voor een dienstbare, verbindende rol. Het kerkbestuur van het Vincentiuscluster heeft zich destijds achter onze toekomstverkenning geplaatst. Bijna tegelijkertijd kon – dankzij belangrijke bijdragen van Provincie en Gemeente, maar ook vanuit onze eigen gemeenschap. begonnen worden aan de grote renovatie van onze ‘kathedraal’. En met haar kleurenpracht in de avonduren kan het ook dan niemand meer ontgaan dat de ‘kathedraal van de Peel’ fysiek het hart vormt van onze hechte gemeenschap. We zijn het pad ingeslagen om dat gebouw ook meer dienstbaar te doen zijn aan mensen die geen of niet meer zo’n sterke band hebben met het geloof. Op steeds meer momenten komt dit de laatste jaren tot uitdrukking. Met optredens van harmonie, schutterijen en koren willen we er ook voor die mensen zijn. De intocht van Sinterklaas in onze kerk is er voor iedereen en dat geldt evenzo voor het driejaarlijkse Oogsdankfeest en de jaarlijkse Vastelaovesmis. We zijn het gewoon gaan vinden’, dat de kerk als stemlokaal dienst doet en dat de corona- en griepinentingen er plaatsvinden. En toen onze toneelvereniging COM onlangs – vanwege corona – op zoek was naar meerdere speellocaties, die tegelijkertijd ‘bespeelbaar’ waren, stak ‘de kerk’ – onze kerk – ook daarbij graag de helpende hand toe. De COM verraste het aanwezige publiek met een schitterende parodie op het Laatste Avondmaal. Ja, ook dát is in onze kerk mogelijk, dankzij de enthousiaste medewerking van kapelaan Roger. En dit laatste wil ik op deze plek wel eens hardop zeggen. Maar als het gaat om al die verbindingen, die de laatste jaren tot stand zijn gebracht, komt bij die ‘dienstdoende parochiepriester’ misschien ook een gevaar om de hoek kijken. Kapelaan Roger zal op enig moment een benoeming elders krijgen. En wat als zijn opvolger besluit al deze nieuwe verbindingen weer ongedaan te maken?
God mag verhoede, dat dit laatste vroeg of laat onze parochie en dorpsgemeenschap te wachten staat !
Mat
