week 18-2023: (door Mat)
‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.
Toekomstdenken
Toen ik destijds begon met stukjes schrijven voor deze parochieweblog, heb ik me nooit gerealiseerd, dat ik dat tien jaar later nog zou doen. En – zeker zo belangrijk – nog steeds met plezier. Dit laatste komt waarschijnlijk ook, omdat ik er van meet af aan voor gekozen heb een wat luchtige toon aan te snijden, ook bij meer ernstige onderwerpen. Ik ben meer uit op een glimlach op het gezicht van de lezer, dan op tranen. Tenzij het tranen van het lachen zijn. En natuurlijk geldt ook voor mij, dat uitzonderingen deze regel bevestigen. Dan kan ik hem echt gemeend ‘van jetje’ geven of geef ik heel nadrukkelijk uiting aan mijn zorgen.
Me zorgen maken doe ik ook steeds meer, als ik al die berichten lees, hoor of zie over de klimaatverandering op onze aarde. Ik probeer me daarbij zoveel mogelijk te beperken tot berichten waaraan een ‘stukje wetenschap’ ten grondslag ligt. Eeuwenlang stond de wetenschap aan de wieg van de vooruitgang op onze aarde. Nu waarschuwt diezelfde wetenschap ons steeds vaker over de kwalijke gevolgen, van wat eens als vooruitgang gezien werd. Zo worden de berichten uit deze hoek steeds indringender, dat we moeten stoppen met al die activiteiten, die deze klimaatveranderingen nog meer in de hand werken. Dat die waarschuwingen geen loos alarm zijn, zie je bijvoorbeeld aan actuele filmbeelden over smeltende ijskappen op Antarctica en – dichter bij huis – de smeltende, eeuwenoude gletsjers in de Alpen. Op de ene plek op aarde lijden mens en dier onder gigantische overstromingen en op andere plekken slaan mens en dier op de vlucht, omdat er nauwelijks nog een druppel regen valt. We komen steeds dichterbij het punt van zeer ernstige onomkeerbare gevolgen voor onze aarde en alles, wat daar op moet leven. Voor mij niet te geloven, dat er mensen zijn, die deze giga-veranderingen nog steeds blijven ontkennen.
De wetenschap zou de wetenschap niet zijn, als ze alleen maar waarschuwen en geen oplossingen aandragen. Zo las ik onlangs in onze eigen regionale krant een zeer lezenswaardig stuk over een groep Wageningse wetenschappers, die werken aan een toekomstplan voor Nederland over 100 jaar: NL 2120. Ons land moet een metamorfose ondergaan om het ‘2120-proof’ te maken. “En daar moet snel de vaart in komen”zegt de leider van dit enorme project, de in Bunde opgegroeide Limburger Tim van Hattem. We moeten er immers ernstig rekening mee houden, dat de zeespiegel in 2120 1,5 meter gestegen zal zijn. De urgentie is groot, anders staat straks half Nederland onder water. Ons huidige systeem van water- en landbeheer zal drastisch moeten veranderen. Woningbouw zal zich bijvoorbeeld moeten gaan verplaatsen van het lage Westen naar hoger gelegen gebieden, zoals Limburg. Er zal minder landbouwgrond beschikbaar komen, maar er zullen juist meer boeren nodig zijn om niet alleen voedsel te produceren, maar ook het nieuwe water- en natuurlandschap te gaan beheren. Het korte-termijn-denken zal plaats moeten maken voor een toekomst-denken, gericht op onze klein- en achterkleinkinderen.
Mat
