‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
De merel, de druif en ik
Eigenlijk zou het moeten zijn ‘Ik, de druif en de merel’, maar mijn moeder heeft me al geleerd om niet steeds met ‘ik’ te beginnen. In dit geval zou het echter wel recht doen aan de situatie. Het zit namelijk zo. Enkele jaren geleden besloten mijn vrouw en ik om naast de achterdeur een druivenstruik te planten. Ziet best mooi uit en … als het een beetje meezit, levert het ook nog iets op. Onze struik overleeft de winter – tot op heden – prima en zijn ranken dragen aan het einde van de zomer, rijke vruchten. Met ‘krenten’ en dat soort zaken hou ik me niet bezig. Ik laat de natuur haar gang gaan. De enige ingreep is, dat mijn vrouw de bladeren om de trosjes verwijdert om de zon de kans te geven de druiven goed te laten afrijpen. De oogst is best royaal, maar te klein om te gaan denken aan het zelf maken van wijn. Al heb ik wel eens gedroomd van een mooie “Beerenauslese” van eigen fabricaat. Ik proefde hem zelfs! U weet wel, alsof dat engeltje …
Maar ook rechtstreeks van de struik, smaken onze druiven prima.
Ook andere in onze tuin zijn die mening toegedaan: de merels. Met hoge snelheid komen ze aanvliegen, maken een korte landing en verdwijnen in onze druivenstruik. Het gaat allemaal heel snel. Blijkbaar willen ze voorkomen, dat ze betrapt worden op het zondigen tegen het achtste gebod: “Gij zult niet stelen!” Wordt er al eens eentje betrapt, dan verdwijnt hij met een hels kabaal – en wie weet vol schaamte – onder een of andere struik. Om te voorkomen, dat al mijn druiven worden weg geroofd, heb ik een heleboel blinkende cd’tjes in mijn struik opgehangen. En – al zeg ik het zelf – zonnestralen en een beetje wind zorgen voor vele mooie kleurschakeringen. veel meer ook niet. Het was weliswaar even wennen voor “ mijnheer en mevrouw Merel”, maar ze komen alweer met een even grote gulzigheid aangevlogen dan voor die tijd. Het feit, dat IK de struik heb geplant en MIJN VROUW ervoor zorgt dat hij heerlijke zoete vruchtjes voortbrengt, vormden tot voor kort geen enkele belemmering voor de merels. Nadat ik laatst op een zonnige zomeravond tegen mijn vrouw zei, dat er volgend jaar een groot net overheen komt en dat ik daarmee op de koop toe neem dat die merels erin verstrikt raken, lijkt er nu een omslag te komen. Het lijkt wel alsof de merels begrepen hebben, dat ze hun gedrag moeten veranderen. Ze zetten nu in op eerlijk delen. Niet lukraak druiven uit trossen pikken, maar pas aan een nieuwe tros beginnen, als de vorige leeg is.
Van Sint Franciscus wordt gezegd, dat hij met de vogels kon praten. Die eigenschap dicht ik me in het geheel niet toe, hoewel … Ze hebben de boodschap van ‘Huubke’
blijkbaar wel begrepen!
Huub
