‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op onze weblog die afwisselend door enkele mensen uit onze parochie wordt ingevuld. Ze geven zo hun eigen kijk op gebeurtenissen in ons eigen dorp of ‘de grote wereld’. De ene keer puntig en uitdagend, dan weer met een grote knipoog.
Herfst
Er waren jaren, dat ik te laat was; Dan waren de bomen al kaal. Alleen aan de boom-confetti op de grond was dan nog te zien, dat het weer een waar storm-feest was geweest. Dit jaar, was ik te vroeg. Liep ik door een rustig loof-bos. Heel mooi, maar saai; Bomen, nog in afwachting.
Lieve Herfst:
Met braverikken, onder de bomen: groen bebladerd. Maar met een grote variatie: olijfgroen, grasgroen, saliegroen, saaigroen, hardgroen, een plechtig soort groen, kerstgroen, en eucalyptusgroen. En daartussen, de uitbundige bomen; ze zwieren naar alle kanten: Rood, oranje, bruin; hoogblond, korenblond, vlasblond. Alleen de Herfst kan zo uitbundig, zo vol overgave, zo overweldigend de zomer verleiden tot afscheid nemen. Troostend. Geen seizoen zo troostend als de Herfst; Ondanks het vroeger donkeren. En de geur, van versterven in de lucht. De Zomer is de puber onder de seizoenen. Wil ons doen geloven, dat alles eeuwig zal duren. Maar de Zomer biedt geen beschutting. Niet aan de dieren in de wei, en niet aan ons mensen. In de Zomer verbrandden bossen, en worden huisdieren daar alleen gelaten. En verlaten velen hun huis, om ergens anders het topseizoen te vieren. Alles is eindig, maar alles gaat ook door. Elke struik, elke boom, heeft alweer de belofte van nieuw leven in zich, van een nieuwe Lente. Een beregend herfst-bos. Met stramme bomen. Donkere, kletsnatte, glanzende, boomstammen. Als een paardenhuid. Je zou ze een dekentje willen omdoen. En dan weer fijn, naar huis. Deuren dicht, verwarming aan. Op 21 december gaan de dagen alweer lengen. Jammer, soms..
Roger.
