‘Vanuit de zijbeuk’

week 03-2022: Herinneren  (door Roger)

‘Vanuit de zijbeuk’ is de vaste column op de zaterdag, die afwisselend wordt ingevuld door kapelaan Roger en Mat. Ze geven zo hun eigen kijk op persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen in ons dorp, binnen de kerk of in ‘de grote wereld’. De ene keer ernstig, dan puntig en uitdagend en een volgende keer met een grote knipoog.

*************************************

 

Alles wat je ziet, daar zit een herinnering aan. De stomste dingen, brengen soms een reactie te weeg.

Wat doe je, met al je spullen? Sommige kunnen, en mogen, eigenlijk weg. Maar even zoveel dingen, wil je echt niet missen. En dat heeft niks, met financiële waarde te maken.

Die oude, warme winterjas. Zo veel op bijzondere momenten gedragen. En bescherming ervan ontvangen. Die schoenen. Zo versleten. Maar, vertrouwd. Ze hebben een hele weg afgelegd.

Maar ook verschillende verzamelingen. Sommige, zorgvuldig bewaard. Andere “ten toon gesteld”.

Enkele dingen, nooit gebruikt. Ze leken zo handig, bij het kopen. Of, je bent er juist zuinig op.

Dierbare spullen. Gekregen, bij een bijzondere gelegenheid. Van, iemand. Natuurlijk blijven ook veel spullen steeds, gewoon, op hun vaste plek staan. Met regelmaat opgepakt, en teruggeplaatst, bij het poetsen.

Foto’s, in een lijstje. Gereedschap in de kelder, schuur of garage. Ach, zo veel spullen.

Zeker, er zijn zaken die tussentijds weggaan. Of, worden doorgegeven aan een goede nieuwe bestemming. Of dat, zouden kunnen. Het heeft meestal voor het gevoel (nog) geen haast.

Herinneringen, ze zijn een ongrijpbaar iets. En ze laten zich niet sturen. Ze dringen zich op, aan je. Vaak tijdens momenten dat je er niet op bedacht bent. Soms, als een soort ‘mokerslag’. Dan weer, als een verfrissend ‘lentebruisje’ in je hoofd. En altijd is daar weer, dat vooruit denken. Over wat nog komen gaat. Het zijn herinneringen. Ze komen, in de originele vorm niet meer terug. En vorm van heimwee, blijft.

Dit geldt bij een verhuizing (zoals onlangs voor zr. Ancilla).

Het geldt ook vandaag, bij de opstart van de vernieuwde weblog. Duizenden pagina’s met tekst, en foto’s vanaf 2012 liggen nu ‘achter’ ons. Totnutoe, altijd ondersteund en begeleid – “in de lucht gehouden” – door iemand uit het gezin van Huub Grommen. En bij deze column, in de meest letterlijke zin, gaat het: om elke geplaatst woord en elke tekst. Huub*, Martijn en Pieter – het is aan jullie, en mam Riek, die taalkundig meelas – waarvan we nu in de allereerste column weer, de namen zorgvuldige ‘vast’leggen  – voor het herinneringsarchief van de weblog.

Roger